آیا در زمان پیشوایان معصوم(ع)، شغل سلمانی و آرایش‌گری وجود داشت و آن حضرات نیز به آنان مراجعه می‌کردند؟!

به گزارش قرارگاه سایبری مجاهدان، شغل آرایش‌گری و سلمانی در زمان پیشوایان معصوم(ع) نیز وجود داشت، و به کسانی که به چنین فعالیتی اشتغال داشتند «حلاق» گفته می‌شد. این واژه از ریشه «حلق» به معنای «تراشیدن» است. «حَلق‏ رأْسه»،‏ یعنی «سرش را تراشید». و اگر بخواهند زیادی و کثرت را نیز در آن لحاظ نمایند می‌گفتند: «و حَلَّقوا رؤُوسهم»؛ یعنی زیاد سرشان را می‌تراشیدند.[۱]
البته، گفتنی است در گذشته‌های دور بسیاری از شغل‌ها به شکل امروزی که به صنوف مختلف تقسیم می‌شود و مکان و مغازه‌ای برای آن در نظر می‌گیرند نبود، و صاحبان بسیاری از مشاغل – مانند آرایشگران – به صورت سیار به فعالیت مشغول بودند. در همین راستا، گزارشهایی نیز وجود دارد که آرایشگرانی به اصلاح موی معصومان(ع) پرداخته بودند:
۱. واقدی از ابن عباس و أبو سعید خدری نقل می‌کند: در حجة‌الوداع و در قربانگاه به سهیل بن عمرو می‌نگریستیم که شتری را برای قربانی نزد رسول خدا(ص) آورد، و حضرتشان با دست مبارکش آن‌را قربانی نمود. سپس آرایشگری را فرا خواند که سر ایشان را بتراشد و سهیل را می‌دیدم که موهای حضرت را گرفته و به چشم و دهانش می‌مالید.[۲]
۲. امام باقر(ع) به آرایش‌گر توصیه فرمود که تیغ را طرف راست گوششان قرار دهد، و شروع به تراشیدن نماید، در این هنگام امام(ع) نام خدا را بر زبان جاری ساخت و این دعا را خواند: «اللَّهُمَّ أَعْطِنِی بِکُلِّ شَعْرَةٍ نُوراً یَوْمَ الْقِیَامَةِ»؛[۳] خدایا به عدد هر مو نوری در قیامت به من عنایت فرما.
[۱]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ۱۰، ص ۵۹، بیروت، دار صادر، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق.
[۲]. طبری، محمد بن جریر بن رستم، المسترشد فی إمامة علی بن أبی طالب علیه السلام، محقق، مصحح، محمودی، احمد، کوشانپور، ص ۵۴۰، قم، چاپ اول، ۱۴۱۵ق.
[۳]. شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، محقق، موسوی خرسان، حسن، ج ۵، ص ۲۴۴، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

منبع : اسلام کوئست