علت نام‌گذاری کتاب شهید اول به «لمعه» و کتاب شهید ثانی در شرح لمعه به «الروضة البهیة» چیست؟

«روضه» در لغت به معنای زمینی است که دارای سبزه و گیاه باشد. همچنین به معنای باغ زیبا آمده است.[۱]
«بهیه» از ریشه «بهو» یا «بهی» به معنای چیز زیبایی که دارای ارزش و قیمت باشد و زیبایی آن چشم را پر کند.[۲] بنابراین «الروضة البهیه» که صفت و موصوف هستند یعنی باغ و بستان زیبایی که دارای ارزش بوده و زیبایی آن چشم را پر می‌‌کند.
«لمعه» از ماده «لمع» به معنای نور و درخشش و روشنایی است.[۳] همچنین به معنای قطعه زمینی است که گیاهش خشک شده باشد و در وسط سبزه‌ها می‌‌درخشد و خودنمایی می‌کند».[۴]
وجه تسمیه این کتاب به «لمعه» و شرح آن به «الروضة البهیة» نیز بدین مناسبت است که مطالب آن، چون احکام شریعت است، دارای ارزش و بهای زیادی بوده و همچنین از جهت زیبایی محتوا نیز اعجاب بر انگیز و خیره کننده چشم است و مانند برقی نورش دارای درخشش می‌باشد.
[۱]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ۷، ص ۱۶۲، بیروت، دار صادر، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق.
[۲]. «و البهی الشی‏ء ذو البهاء مما یملأ العین روعه و حسنه. بها یبهى، و بهو یبهو بهاء»؛ فراهیدى، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج ۴، ص ۹۷، قم، هجرت، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.
[۳]. لسان العرب، ج ‏۸، ص ۳۲۴.
[۴]. همان، ص ۳۲۵؛ طریحى، فخر الدین، مجمع البحرین، محقق، حسینی، سید احمد، ج ۴، ص ۳۸۸، تهران، کتابفروشى مرتضوى، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش.

منبع : اسلام کوئست